Jasna godzina : dziennik życia i umierania

Książka

W koszyku

oceń

Jasna godzina : dziennik życia i umierania / Nina Riggs ; przełożyła Dorota Malina. - Kraków : Wydawnictwo Literackie, 2017. - 361, [6] stron ; 20 cm.

Autor

Riggs Nina (1977-2017). Malina Dorota.

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Przynależność kulturowa

Literatura amerykańska

Temat

Riggs, Nina (1977-2017) Chorzy na nowotwory Chorzy w stanach terminalnych Kobieta

Gatunek

Pamiętniki i wspomnienia

Dziedzina i ujęcie

Historia Medycyna i zdrowie

Nina Riggs w wieku 38 lat dowiedziała się, że choruje na raka. W jednej chwili życie kobiety pełnej planów, poetki, kochającej matki i szczęśliwej żony wywróciło się do góry nogami. Nie poddała się jednak rozpaczy. Paradoksalnie to właśnie ona, umierająca kobieta, pokazuje, jak żyć: do samego końca, ciesząc się tym, co naprawdę ważne. «Śmierć to nie koniec świata» - zwykła żartować moja mama, kiedy zdiagnozowano u niej nieuleczalną chorobę. Nigdy tak naprawdę nie rozumiałam, o co jej chodzi. Aż pewnego dnia doznałam olśnienia. [NINA RIGGS] Jej artykuł z "New York Timesa" o tym, jak zmienia się perspektywa człowieka chorego na raka, wywołał tak żywą reakcję czytelników, że za namową przyjaciół zgodziła się podzielić swoimi doświadczeniami. Ludzi wzruszyła spokojna szczerość jej wyznań. Jasna godzina powstawała też z myślą o synach - 9-letnim Freddym i o dwa lata młodszym Bennym - w przyszłości pozwoli im zrozumieć, jak ogromną miłością ich darzyła.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wyp. 82 (Agrestowa)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 61 (1 egz.)

Strefa uwag:

Tytuł oryginału: The bright hour : a memoir of living and dying, 2017

Recenzje:

Nina Riggs zmarła w wieku czterdziestu lat na raka piersi, który dał przerzuty na kości i płuca. Jej książka jest zapisem zmagania się z chorobą nowotworową, a w zasadzie podręcznikiem odpierania tego, co nieuniknione. Autorka krok po kroku opisuje kolejne stadia choroby, które podbijają jej ciało niczym konkwista, dzikie plemiona. Jesteśmy z pisarką na wszystkich życiowych zakrętach, dzielimy jej radości i smutki, patrzymy na codzienność kobiety, (...) matki, córki, która wie, że czas jaki jej pozostał, skraca się z każdym dniem. Że nie zobaczy dorastania swoich dwóch synów, którzy w momencie jej śmierci mają odpowiednio osiem i dziesięć lat. Że być może jej mąż ułoży sobie jeszcze życie z inną kobietą, z którą będzie dzielił życie, ale również przeszłość, po stronie której coraz bardziej ona staje.
„Łóżko nie jest miejscem dla mnie, ale do świata też nie pasuję”. Człowiek dotknięty nowotworem jest na ziemi niczyjej, między obecnością a nieobecnością, w jakiejś szczelinie gdzie rzadko wpada światło, a cień jest przytłaczający jak zmierzch, który dopada ludzi w górach, kiedy daleko jeszcze do ustronia. Życie z rakiem jest w jakimś stopniu istnieniem paradoksalnym. Codzienność pozbawiona jest swoich właściwości, rzeczy tracą swoje cechy, świat wydaje się nieostry i pełen kantów. Ratunku szuka się w śnie, który jednak z czasem również zaczyna męczyć i jest jak głaz w kieszeni idącego na dno. Pozostaje codzienne składanie się z rozsypanych fragmentów, które nijak do siebie nie pasują. Jest się jak wielkie puzzle na własne podobieństwo, w których zawsze brakuje jakiejś części, coś stale jest wybrakowane.
„Na chemii nie mogę już znaleźć swojego ja. Jestem jak wielki, pusty ocean”. Nina Riggs opisuje kolejne momenty chemioterapii, fizyczne niedomagania, permanentny ból, zdaje relacje z własnego umierania. Pokazuje jak godnie żyć i jak godnie umierać. Oswaja własne słabości, godzi się na nieuniknione. Poruszająco opisuje rzeczywistość osoby chorej, która nie potrafi sklecić swoich myśli w żadną rozsądną całość. Dla której logika zawaliła się jak karciany domek, a własna niezborność jest czymś na tyle przykrym, że zaczyna się traktować to z czasem nie jak wyrok, ale cechę własną. Co zostaje? Czytanie Montaigne’a. Krótki spacer, czasami kieliszek czegoś mocniejszego, stabilny oddech.
Podróż Niny Riggs to wędrówka bez nadziei, ale i bez rozpaczy. Trudne książki pozbawiają nas słów. W swoim „Dzienniku”, w roku 1838, Emerson – daleki powinowaty autorki – zapisał: „Raduje mnie ta wilgotna, ciepła, lśniąca godzina, melodyjna i rozkwitająca, która wypełnia ciasne ścianki mojej duszy, jej pulsowanie i życie sięgają aż po horyzont. Oto poranek: na jedną jasną godzinę uwolnić się z niewoli tego chorowitego ciała i stać się potężnym jak Świat”.