Dzieło poetyckie Saint-John Perse’a, znane polskiemu czytelnikowi jedynie z wczesnego (1924) poematu „Anabaza” [...], jest dziełem zaiste niezwykłym. Saint-John Perse należy bowiem do tych nielicznych poetów, którzy od razu, od pierwszej frazy pierwszego, młodzieńczego poematu „Eloges”, znajdują ów jedyny, niepowtarzalny i tylko sobie właściwy język wielkiego, świętego obrzędu, którym mówi do końca. I to właśnie ów język sprawia, że w dziele poetyckim Saint John Perse’a czas ulega zawieszeniu, zatarty zostaje kontekst historyczny, a samo dzieło czyni wrażenie wielkiego przesłania zachowanego gdzieś na fragmencie murów świątyni jednej z owych tajemniczych, zaginionych cywilizacji bez imienia, hymnem zapomnianego kultu, którego echa są jednak ciągle obecne i żywe w naszej człowieczej historii. Słowo owego przesłania, jak słowo boskiej wyroczni w ustach wróża, nie jest bezpośrednie ani jednoznaczne. Stąd język jego przekazu jest językiem szczególnym. Saint-John Perse, jakby uznając zwykłe środki poetyckiej ekspresji za niewystarczające, tworzy nowy język. Słowa tego języka, często wyprowadzone ze swych pierwotnych, etymologicznych korzeni, używane nie tylko z uwagi na swe znaczenie, lecz także zdolność tworzenia ech, wzbudzanie alikwotów, a nawet sam kształt graficznego zapisu, układają się w muzyczne kadencje, tworzą harmoniczne spiętrzenia, pulsują rytmem tańca, marsza wojowników, świecą magnetycznym lśnieniem zaklęcia lub kłębią się w wirze słów-obrazów, wędrujących przez strofy poematu jak miraże na obrzeżu pustyni*.