Dawno, dawno temu pewien biedny i samotny chłopiec trafił przypadkiem do położonej w czarodziejskiej dolinie - złotej, cudownej wioski, w której nie znano głodu ani samotności. Ludzie z Doliny położonej już Poza Krańcem Świata przyjęli chłopca gościnnie. Miał na imię Mikołaj. Z biegiem lat lęki wyniesione przez chłopca z dzieciństwa stawały się wspomnieniem, wspomnienia zamieniały się w sny, a potem nawet one przestały go dręczyć. W końcu Mikołaj zaczął wierzyć, że mieszkał w Dolinie od zawsze. Minęło kilka lat i Mikołaj, ze swą świeżo poślubioną żoną, Wilhelminą, osiedlił się w Księżycowym Zamku. Odnawiając zamek, natknął się na wyryty w prastarym murze, zbudowanym z masywnych głazów, zagadkowy napis: Żadne ręce nie mogą mnie stworzyć, dwie dłonie mogą nadać mi kształt, a wziąć mnie może każda dłoń. Dreszcz przebiegł po plecach Mikołaja - tak jakby te słowa przeznaczono wyłącznie dla niego - i poczuł, że za chwilę przypomni sobie coś, czego wolałby nie pamiętać... Nieco później, pewnej nocy Mikołaj miał sen - sen, w którym doskwierał mu głód i chłód, sen wypełniony nie dającym się nazwać lękiem. Zbudził się przekonany, że w Dolinie dzieje się coś straszliwie niepokojącego, co zagraża ich rajskiemu zakątkowi. Pewnego dnia Mikołaj był tak strapiony, że zaniepokoił swoim wyglądem żonę. Poprzedniej bowiem nocy miał sen najstraszliwszy ze wszystkich: nagle zmiotła go olbrzymia fala wody. Zmagając się z tym koszmarem, ocknął się i ujrzał u swego łóżka małego chłopca - pierwsze w Dolinie dziecko, jakie pojawiło się tam od niepamiętnych czasów. Mikołaj i Wilhelmina, pragnąc spojrzeć na Dolinę oczyma chłopca, rzucili się w ramiona przygody, która doprowadziła ich do odkrycia wielkiej tajemnicy - poznali bowiem to, co leży poza mgłą na Krańcu Doliny - a owo odkrycie miało Dolinę uzdrowić.