„Chłopcy z Placu Broni” to niewątpliwie najpopularniejsza książka w dorobku Ferenca Molnára, węgierskiego pisarza o żydowskich korzeniach. Premiera tej znanej powieści młodzieżowej miała miejsce w 1907 roku, w Polsce natomiast po raz pierwszy ukazała się sześć lat później. Wiosna, końcówka lat 80. XIX wieku, stolica Węgier – Budapeszt. To właśnie tutaj ścierają się dwie skonfliktowane grupy chłopców, którzy roszczą sobie prawo do zajęcia placu. Pierwsza z nich to tytułowi Chłopcy z Placu Broni – dotychczasowi „posiadacze” oraz „obrońcy” spornego terenu. Druga natomiast to Czerwone Koszule, których przedstawiciele poszukują odpowiedniego miejsca do gry w palanta. Głównym bohaterem powieści jest Ernest Nemeczek. Ten wątłej postury chłopiec był najmniej poważanym członkiem swojej grupy – Chłopców z Placu Broni. Jak dowodzi fabuła, brak uznania dla Nemeczka ze strony kolegów był skrajnie niesprawiedliwy, ponieważ to właśnie on nie wahał się poświęcić zdrowia i życia w heroicznej walce o plac, czyli namiastkę małej ojczyzny dla chłopców w jego wieku. „Chłopcy z Placu Broni” to wzruszająca opowieść o przyjaźni, zdradzie, odwadze oraz niezwykłej lojalności. Badacze literatury upatrują w niej nawiązań do idei nacjonalistycznych, które we współczesnych Ferencowi Molnárowi czasach, przeżywały prawdziwy rozkwit. Niektórzy interpretatorzy zauważają w „Chłopcach z Placu Broni” również ponure, acz słuszne przeczucia autora dotyczące zbliżającej się I wojny światowej, która wybuchła niecałe dziesięć lat po ukazaniu się powieści.