Recenzja książki: Ania z Avonlea Recenzuje: Danuta Szelejewska Ten, kto czytał Anię z Zielonego Wzgórza, absolutnie nie może zlekceważyć kolejnych tomów zaskakujących przygód sympatycznego Rudzielca. Ponieważ Ania Shirley – wszak o niej tu mowa – od pokoleń zjednywała sobie serca czytelników na całym świecie, seria powieści psychologicznych autorstwa kanadyjskiej pisarki Lucy Maud Montgomery cieszyła się i nadal cieszy niesłabnącym zainteresowaniem. Pomimo ponadstuletniej obecności na rynku wydawniczym, niczego nie straciła ze swej aktualności. Wciąż od nowa wzrusza postawa Ani, zwracającej uwagę otoczenia nie tylko płomiennie rudymi włosami, ale przede wszystkim bujną wyobraźnią, niezwykłą gadatliwością i oślim uporem. Tym razem akcja rozgrywa się w Avonlea, fikcyjnej wsi, usytuowanej na Wyspie Księcia Edwarda. Jej mieszkańcy (z małymi wyjątkami) zadowoleni byli z obecności Ani, która – powróciwszy do nich jako nauczycielka – odpłacała miłością, obdarzała przyjaźnią, ale i potrafiła się obrazić. W historii opowiedzianej przez Lucy Maud Montgomery nie brakuje barwnie opisanych przygód uwielbianej przez uczniów Ani: niezwykła umiejętność wykrywania bratnich dusz, sprzedaż krowy pana Harrisona, barwne konwersacje z przyjaciółmi, brzemienne w skutki oczekiwanie na przyjazd wymarzonego gościa, mrożące krew w żyłach poczynania jednego z bliźniaków – to tylko niektóre z sytuacji, w których znalazła się (bardziej lub mniej świadomie) bohaterka powieści. Świat Ani z Avonlea jest bliski czytelnikowi, który w swojej zwykłej, szarej codzienności odnajduje wydarzenia łudząco podobne do tych z Avonlea, co sprawia, że na lekturę poświęca się każdą wolną chwilę.