Co mają ze sobą wspólnego święty Józef i Obeliks, średniowieczna prostytutka i sędzia bejsbolu, karmelici i plażowicze w szalonych latach dwudziestych, błaźni czasów renesansu i galernicy z komiksów, ludzie, którzy śpią w piżamach, i sankiuloci. Na ile łączy ich ubranie w paski, znak umiejscowienia na marginesie porządku społecznego lub w ogóle poza nim. Paski, struktura nieczysta, przez długi czas były na zachodzie oznaką wykluczenia lub transgresji. W średniowieczu widziano w pasiastych tkaninach materię diabelską, a społeczeństwo nowożytne długo uznawało je za atrybut ludzi zepchniętych na sam dół drabiny społecznej (niewolników, służących, marynarzy, galerników). Dopiero w epoce romantyzmu paski na ubraniu zaczynają tracić, choć nie do końca, swój degradujący charakter, konkurują z nimi od tej pory paski innej natury, niosące z sobą nowe idee: wolności, młodości, używania życia i humoru. Dzisiaj oba te systemy wartości współistnieją. Ale bardziej niż kiedykolwiek paski paskom bywają nierówne. Paski na garniturze bankiera nie są tym samym co paski na ubraniu gangstera, zebra na jezdni na przejściu strzeżonym czy pręty w oknach więzienia nie są tym samym co paski nad brzegiem morza czy na terenach sportowych. Michel Pastoureau, przedstawiając w zarysie długą historię pasków na Zachodzie, zastanawia się nad pochodzeniem, statusem i społecznym funkcjonowaniem kodów wizualnych. Czym jest oznaka hańbiąca? Dlaczego powierzchnia w paski bardziej się rzuca w oczy niż powierzchnia gładka Czy tak się dzieje we wszystkich cywilizacjach. Czy to sprawa biologii czy kultury? lubimyczytać.pl