Gorzka powieść z życia warszawskich salonów epoki komunizmu. Ile ówczesnych znakomitości mogło rozpoznać się wśród bohaterów tej zatrzymanej przez cenzurę książki? Warszawa, ale przede wszystkim warszawka w latach 1946–59. Któż znał ją lepiej od Leopolda Tyrmanda, pisarza, publicysty, jazzmana, kobieciarza, bon vivanta, a jednocześnie trzeźwego i uważnego obserwatora otaczającej go rzeczywistości. Człowieka, który nie zgodził się przekroczyć granic dobrego smaku, przez co został wykreślony nie tylko z podręczników, lecz także z inteligenckiej świadomości pokoleń Polaków. Na łamach „Życia towarzyskiego i uczuciowego” Tyrmand bezlitośnie obnaża małość postaw środowiska inteligencji twórczej, pisarzy, dziennikarzy i filmowców, a przede wszystkim ich służalczość wobec komunistów. Książki nie udało mu się w Polsce wydać, co stało się ostatecznym powodem emigracji pisarza. Fragment, który ukazał się w tygodniku „Kultura”, wywołał skandal. Nic dziwnego. Wielu luminarzy polskiej kultury rozpoznało wśród bohaterów samych siebie. „Literatura naprawdę wartościowa przetrwa niepomyślne okresy” – mówi ironicznie redaktorka, która blokuje wydawanie książek Mikołaja Planka (alter ego Tyrmanda). I choć był to jeden z tych cytatów, który spowodował, że Tyrmand musiał wyjechać z Polski, słowa te okazały się prawdziwe. Dziś, kiedy znamy już nazwiska nie tylko tych, którzy chwalili socjalistyczną ojczyznę dla wymiernych codziennych korzyści, ale także tych, którzy skwapliwie donosili na kolegów, odczytujemy tę powieść na nowo. I odbiór jej staje się tym bardziej gorzki.